πρωηρότης

-ου, ὁ, Α

(κατά τον Ησύχ.) αυτός που πρώτος ή που πολύ νωρίς όργωσε.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πρῳΐ / πρῴ + ἀρότης (< ἀρῶ «οργώνω»), πρβλ. οψ-αρότης. Το -η τού τ. οφείλεται σε έκταση λόγω συνθέσεως].